Tag: Karen Avetisyan

Բայց և սակայն, այնուամենայնիվ… 2023 թվականին լրանում է «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի 20-ամյակը։ Իր «չափահասության» շրջանը մուտք գործող փառատոնը չափազանց բարդ ուղի է անցել վերջին երկու տասնամյակներին` իր հաստատուն տեղը գտնելով միջազգային հեղինակավոր կինոփառատոների շարքում։ Ինչպե՞ս են անդրադարձել վերջին տարիների քաղաքական և անվտանգային զարգացումներն ու մշակութային փոփոխությունները կինոփառատոնի առաքելության և նշանակության վրա։ Ի՞նչ դեր ունի «հեղինակային» կինոն ընդհանրապես Հայաստանի ներքին հասարակական դաշտում: Այս և այլ հարցերի շուրջ (փակագծերը բաց) զրուցել ենք «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի գեղարվեստական ղեկավար Կարեն Ավետիսյանի հետ։

«ԵՎ այլն» բաժնում հրապարակված՝ Կարեն Ավետիսյանի «Ուժը` ճշմարտություն(ն) է» հոդվածի ձայնագիրը: Ընթերցում է Կարեն Ավետիսյանը:  2022-ի պատմական մարտ ամսվա հայ–ռուս–ուկրաինական մեր այս պայմանական նշանաբանական եռանկյունու արանքում Վիտրուվյան մարդու պես ջղաձիգ է Խոսքը՝ ոչ միայն այլաբանական, այլ հենց ամենուղիղ մարմնավորմամբ։

During March 2022, the Word—not only allegorically, but in the most literal sense—finds itself outstretched like the Vitruvian man strung from the corners of our Armenian-Russian-Ukrainian semiotic triangle.

Ամեն տարի մեկնարկում է Ոսկե ծիրան միջազգային կինոփառատոնը, որն այս տարի տեղափոխվել էր հոկտեմբերի 3-10ը, փառատոնի գեղարվեստական տնօրեն Կարեն Ավետիսյանը պատմում է փառատոնի ծրագրի ընտրության և փառատոնի մասին:

A peephole view into the kaleidoscopic distortions of other people’s lives where human interaction is set in ways foreign to you and distant from you yet in your city where the “hero” is your friend. A true, but not a real story from the ninth floor, in building 9a, in the Ninth District, the door without the peephole.

The “Top Ten of Rabiz” was a series of albums produced by a group of young men trying to reproduce the scattered reality of the 1990s through the language of music and an experimental format that was never really “rabiz.”

This year, more than 60 percent of submissions to the Golden Apricot Film Festival (GAIFF) feature women directors, while the global average of female directors is a dismal 7 percent. GAIFF has organically found itself in a situation many European film festivals and international organizations dream of being in, writes Karen Avetisyan.