Ես 27 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ տեսա, թե ինչ տեսք ունեի փոքր հասակում։ Իմ մանկության միակ լուսանկարը պատահաբար գտանք մեր նախկին հարևաններից մեկի տանը: Մինչ այդ լուսանկարի հայտնությունը ես գաղափար անգամ չունեի, թե ինչպիսին էի նախադպրոցական տարիքում։ Պատերազմ էր, ու այդ պատերազմը մոխրի էր վերածել մեր ունեցածը… նույնիսկ իմ մանկության լուսանկարները:
Բայց մի բան, որ լիուլի թողել է ինձ այդ պատերազմը, իր մասին հիշողություններն են… դրանք ամենաքիչը կուզենայի, որ թողներ…
Մանկության այդ լուսանկարում մենք նկուղում չենք, այդ պահին Ստեփանակերտը չէր ռմբակոծվում, նույնիսկ տագնապի ազդանշան չկար։ Իսկ դա նշանակում էր, որ կարող էինք դուրս գալ ապաստարանից, որտեղ բեմահարթակ դարձած աթոռի վրա երգում-արտասանում էինք, ու բակում «իսկական խաղեր» խաղալ։
Հիշում եմ, որ մայրիկիս հետ գնացինք Ստեփանակերտի զինվորական հոսպիտալ՝ շենքի պատերին փակցրած վիրավոր և զոհված ազատամարտիկների ցանկերում հայրիկիս անունը փնտրելու: Մայրիկս նայում էր այդ ցուցակներին, իսկ ես ինձ հասկակից երեխաների հետ մի քանի քայլ հեռվում, փայլող աչքերով, նայում էի ինձ գույնզգույն ու ճռճռան թղթով փաթաթած կոնֆետներ նվիրած Քերոլայն Քոքսին:
Ինձ թվում է, որ ես Քոքսի անունը ծնվածս օրվանից գիտեմ. ինձ ոչ ոք չի պատմել նրա մասին, ոչ ոք չի բացատրել, թե ինչու էր նա անընդհատ գալիս Ղարաբաղ։ Ես այդ ամենը անգիր գիտեի՝ նա արտասահմանցի, գույնզգույն շորերով բարի կին է, որը փոքրիկների համար կոնֆետներ է բերում, իսկ ազատամարտիկների համար՝ դեղեր։
Իմ մանկության այդ լուսանկարում, որում ես հիացմունքով ու երջանիկ դեմքով նայում եմ այդ բարի կնոջը, կողքիս կանգնած հենակներով տղան իմ մանկության ընկեր Շիրինն է։ Մի օր նա առանց թույլտվության նկուղից դուրս էր թռել բակ՝ խաղալու, հենց այդ պահին կողքին արկ էր պայթել՝ կտրելով նրա ոտքի թաթը։ Վիրավորվելուց մեկ տարի անց, հենակներով բակում խաղալիս Շիրինն ընկավ գետնին ու այլևս աչքերը չբացեց: Շիրինը մահացավ…
