Կարծիք

Ինչու՞ է Ալիևը որոշել արտահերթ նախագահական ընտրություններ անցկացնել, ի՞նչ է դա նշանակում Հայաստան-Ադրբեջան «խաղաղ կարգավորման գործընթացի» համար։ Ցավոք, ընտրություններից հետո մենք կարող ենք տեսնել ավելի ագրեսիվ և վտանգավոր Ադրբեջան, հատկապես, եթե Արևմուտքը որոշի դուրս գալ խաղից, մեկնաբանում է Տաթևիկ Հայրապետյանը։

Րաֆֆի Քասարջյանը ներկայացնում է անկախությունը, ժողովրդավարական սկզբունքներն ու Հայաստանի Հանրապետության լիարժեք տարածքային ամբողջականությունը պաշտպանելու ազգային, հավաքական ջանքերի հայեցակարգը, որտեղ յուրաքանչյուր քառակուսի սանտիմետր պաշտպանվում է՝ առանց փոխզիջումների կամ որևէ տեսակի տարածքային զիջումների որևէ արտաքին սպառնալիքի կամ պահանջի դիմաց:

Թեև ոմանք ողջունեցին Հայաստանի կողմից Միջազգային քրեական դատարանի Հռոմի ստատուտի վավերացումը, թերահավատների մի խումբ, սակայն, դեմ է այդ գաղափարին: Շիլա Փայլանն անդրադառնում է ամենաարդիական մտահոգություններին:

«Երեք տարի առաջ այս օրերին կրկին պատերազմ էր ու զոհեր, կրկին տեղահանություն էր ու հայրենազրկում, մենք պետք է անվերջ կորցնե՞նք»,- գրում է Գոհար Աբրահամյանը։

Ոմանք կարող են մտածել, որ վատ խաղաղության պայմանագիրն ավելի լավ է, քան ոչ մի խաղաղության պայմանագիր: Բայց պատմությունն այլ բան է ցույց տալիս, գրում է Շիլա Փայլանը՝ քննելով Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության գործընթացի խութերը։

Արցախի ծանր վիճակը հասցեագրելու գործում քաղաքական, բարոյական և իրավական ակնհայտ իրողությունների անտեսումը հավասարազոր է բազմապատիկ հետևանքներ ունեցող հետագա անկայունության սերմանմանը, գրում է արտաքին գործերի նախկին նախարար Զոհրաբ Մնացականյանը։

Բաքուն չի ցանկանում անաչառ խաղաղություն, Արևմուտքը պայքարում է բանակցություններն առաջ տանելու համար, իսկ Մոսկվան նախընտրում է սառեցնել գործընթացը, որպեսզի ստեղծի մի նոր, վերահսկելի ստատուս քվո: Երևանը պետք է ուժեղացնի իր սակարկությունների կարողությունները՝ ներգրավվելով անհամաչափ ագրեսիվ սակարկությունների մեջ:

Բանակի տոնին՝ չափազանց դժվար ինքնախոստովանություն, որը գրում եմ՝ հույս ունենալով, որ այսուհետ քաջություն կունենանք խոսելու և անկեղծորեն բարձրաձայնելու խնդիրները` վախի, պաթոսի ու ինքնախաբեության շղարշի տակ չթաքցնելով։

Խաղաղության հետամուտ լինելը վեհ և կենսական նպատակ է, բայց միայն այն դեպքում, երբ այն անկեղծ է: Խաղաղության մասին ադրբեջանական և թուրքական հռետորաբանությունն այս պահին առավել քան համոզիչ չէ։ Միակողմ խաղաղությունն անկայուն է և փխրուն։ Այն չի աշխատի, եթե ձեռք բերվի ի հաշիվ մեզ։

Ավելի քան 30 տարիների ընթացքում մշտապես խոսվել է Հայաստանի ազգային նպատակների արդարացիության և չափազանց քիչ` այդ նպատակներին հասնելու միջոցների և ընտրված նպատակների իրագործելիության մասին: