Էմիգրացիայի ողբերգությունը ոչ թե ինչ-որ բանի կորուստն է, այլ այն, որ մենք մինչև կյանքի վերջ ինչ-որ տեղ օտար ենք լինելու։ Էմիգրացիայի պատմությունն այսպես է բնութագրում ֆոտոլրագրող Վաղինակ Ղազարյանի հերոս, լրագրող Յան Շենկմանը, որը ռուս-ուկրաինական պատերազմի հետևանքով ստիպված է եղել ամեն բան թողնելով հեռանալ հայրենի Ռուսաստանից ու Հայաստանում ամեն ինչ սկսել նորից։

Մանկական Եվրատեսիլը դիտելու համար 2 օրով Արցախից Հայաստան եկած ու շրջափակման հետևանքով 47 օր ընտանիքից բաժանված երեխաների կարոտն ու տունդարձի սպասումը Սոնա Մարտիրոսյանի նկարագրությամբ ու Վաղինակ Ղազարյանի լուսանկարներով։

«Իրական դպրոց»-ի համահիմնադիրներ Ստեփանի ու Մարիամի՝ 2020-ի Արցախյան պատերազմի անձնական վավերագրությունը Վաղինակ Ղազարյանի լուսանկարների ուղեկցությամբ յուրօրինակ զուգահեռներ է բացում առաջնագծից ու թիկունքից։ Հ․Գ․ թեև ամուսինները ֆոտոպատումում խոսում են 2020-ից, սակայն 2022-ի սեպտեմբերի 13-ից Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի վրա հարձակումից հետո Ստեփանը կրկին առաջնագծում է։

Ֆոտոլրագրող Վաղինակ Ղազարյանն աշխատանքը կորցնելով սկսել է տաքսի վարել։ Մեքենաների հանդեպ իր սերը համատեղելով լուսանկարչության հանդեպ իր սիրո հետ՝ նա ուղևորին լուսանկարել է մեքենայի սրահի հայելու միջից։

1915-ն ուրվագծեց այն պատմությունը, որը սրտագրության պես ձգվում է շատերիս նեղ ընտանեկան կամ ազգային հավաքական հիշողության մեջ:

Պատերազմն առանձնահատուկ վիճակ է, ոչ սովորական, այդ ընթացքում հոգեբանական թերապիան էլ կառուցում է իր առանձնահատուկ պայմաններն ու սահմանները։ Կլինիկական հոգեբանը պատմում է 2020-ի Արցախյան պատերազմում իր փորձառության, անսպասելի իրադարձությունների, ապրումների ու վշտի հետ աշխատանքի կարևորության մասին։

2020 թվականի Արցախյան պատերազմի օրերից լուսանկարիչ Վաղինակ Ղազարյանը վավերագրում է ֆոտոօրագիր՝ համակցելով պատերազմի ու հետպատերազմական շրջանները: Ներկայացնում ենք վավերագրական յուրօրինակ շարք դարձած ֆոտոօրագրի առաջին պատումը: