Երիտասարդական Ռեպորտ

Ի՞նչ դժվարությունների են հանդիպում բուսակերններն ու վեգանները մի հասարակությունում, որի ազգային խոհանոցի անբաժանելի մասն է միսը։ Չնայած ավանդույթներին, բուսակերային մենյուն Հայաստանում ավելի ու ավելի տարածված է դառնում։

Շուրջ երկու տարի Արթուր Իսպիրյանը զբաղվում է հայկական ռադիոյի արխիվի թվայնացմամբ` փրկելով ժապավենները քայքայումից: Հոկտեմբերի վերջին թվայնացված երաժշտությունն ու ռադիոհաղորդումները վերջապես հասանելի կլինեն հանրությանը:

Ինչպիսի՞ Երևանում ես ապրում դու։ Հնարավո՞ր է քո Երևանը լինի արմավենու ծառերով, ուր, միգուցե, Չարբախից ոչ հեռու ծովափով էլ կա: Սերգեյի Երևանն այդպիսինն է, ու Կոնդում արդեն արևադարձային տրամադրություն է։

Ընդհատակում արվեստ կա։ Գեղեցիկ է ու ընդհատակ է անցել։ Ծանոթացեք ընդհատակի փախած կերպարների հետ EVN Youth Report- ի միջոցով:

Սա հիմնված է իրական փաստերի վրա, բայց ինչ կկարդաս, դեռ չի նշանակում, որ ճշմարտություն է, թեև բացառված չէ դրա իրական լինելը: Տեսած կա՞ս, որ մարդիկ ապրեն լճի ափին, լինեն ոչ շատ հարուստ, փոխարենը ձկներով հարուստ լինի լիճն ու մարդիկ խնայեն ձկներին։ Չէ, բուսակեր չեն։ Սա պարզապես չգրված համաձայնությունն է Ջողազի երկու ափին ապրող հարևանների միջև: Ձկներն այստեղ գիտե՞ս ինչքան մեծ են... Սա ձկների դրախտն է: Իմ ոտքն էս կողմերն ընկավ աշնան կեսերին։ Ցամաքի հարևան Զառնիվերում և Բերքատեղում մի քիչ պտտվեցի... Հրաշք աշուն էր. անտառի գույները, Բերքատեղի լիճը, Զառնիվերի զառիվերները, մի քիչ ցեխոտ փողոցները... Պատահական մեքենայով էս կողմերով հանգիստ չես պտտվի։ Սա ամենագնացների տարածք է։ Մի գաղտնիք էլ ասեմ. էս մեր Բերքատեղը մի քիչ պատմական գյուղ է։ Աշոտ Երկաթ Բագրատունի թագավորին կհիշե՞ս, նա 920 թվին էս գյուղում ծառ է տնկել ու մինչև հիմա էդ ծառը կա։ Գյուղում ոսկու ծառ էլ կա՝ կառալյոկինը։ Թե որ տերևները թափվում են ու պտուղն էլ ծառին է կախ մնում՝ լավ հասունացած, ասես ոսկի կախված լինի: Բերքատեղցիք ինձ մի բան էլ պատմեցին. էստեղ տան կնանիք լուսամուտին մուգ վարագույր են կախում՝ թե բա տան լույսը խալխին չերևա։ Մի առավոտ էլ տներից մեկում, ծերերը մուգ վարագույրը քաշեցին ու դրսի լույսը ներս չեկավ։ Պարզվեց պատ կա՝ ճիշտ պատուհանի տեղը։ Դավադրությունն էլ համարյա հարսի ու տղի ձեռի գործն էր։ Էս կողմերում Էդ ապահով-չապահովին չեն նայում է, մի կաֆե են սարքել, անունն էլ «Էքստրիմ» դրել։ Սրա նման էլ ուրիշը չկա: Թե ավտո գտնես, մի կես ժամ գնաս, մի տեղ կճարես, բայց դե դա հո «Էքստրիմը» չի: Գյուղի էն վերջի դքերին են շենքը սարքել,...

Ներկերը կարող են հերիք չանել կամ չգտնվի ցուցասրահ, որ համաձայնի գեթ մեկ գործ ցուցադրել: Բայց մինչ այդ պետք է վերաիմաստավորել արվեստի նկատմամբ վերաբերմունքը` պնդում են երիտասարդ արվեստագետները:

Մտքով Սեւան գնալ է անցնում, բայց գրպանում հազիվ ճանապարհի սնիկերսի փող կա, գնացք էլ չկա: Ու չնայած ավտոստոպը Հայաստանում այտքան էլ տարածված չէ, բայց, փաստորեն, լավ էլ հնարավոր է։

Գայանե Ղազարյանը գրում է իր նորակոչիկ եղբորը առաջին անգամ Արցախում տեսակցության գնալու իր փորձառության մասին։ Մի օր, որին նրանք սպասել են, բայց այդպես էլ պատրաստ չեն եղել։

Եթե փորձենք ուսումնասիրել, թե քանի հուշարձան է Երևանի տարածքում տեղադրվել, իսկ հետո ապամոնտաժվել, ապա մոտավոր պատկերացում կկազմենք անկախացումից ի վեր երկրում քաղաքական ու գաղափարախոսական փոփոխությունների մասին։ Երևանում անկախացումից հետո տեղադրվել է 51 արձան ու կիսանդրի:

Անուշիկը, ում անվանում են «աղջիկ-նվագախումբ», կարծես երաժշտական արքայական տոհմից լինի։ Անուշիկի մայրը՝ Լիլիթը, հայտնի է «դհոլների թագուհի» անունով։Սա պատմություն է նրա մասին, թե ինչպես երաժշտական գործիքները սեռ չեն ճանաչում։

Ընդհատակի բեմերը փակ են, բայց գունավոր: Ընդհատակի բոհեմն ստեղծում է սեփականը, գունավորում այն ու ծալապակասի պես նստած՝ շարունակում արվեստը։

Այն պահի մասին, երբ հստակ է դառնում, թե որտեղ է ավարտվում երազանքը և սկսվում ավանդական համոզմունքներին տեղի տալը, երբ խելացի ու նպատակասլաց լինելը քիչ է, պետք է առնվազն տղա ծնվել։

Ղարաբաղյան շարժումը հայ ժողովրդի հավաքական և պատմական հիշողության մեջ բյուրեղացման պահ էր: Շարժման մասին պատմող հոդվածների շարքից այս առաջինում EVN Report-ը ներկայացնում է 1988թ. իրադարձությունների ժամանակագրությունը. իրադարձություններ, որոնք ի վերջո ճանապարհ հարթեցին դեպի անկախություն: